انــســان ايــتـرو پــٿـر دل ڇــو آهــي ؟....(نادر ڀٽي)

          انسان دل تي پٿر رکي زندگي گذاري ٿو ، انسان جي زندگي ۾ لاهه چاڙها ايندا رهن ٿا ، حادثا ٿيندا رهن ٿا ، بيماريون ، مصيبتون اينديون رهن ٿيون ڏک سور ڏسڻا پون ٿا ، دل تي هزار چوٽون لڳن ٿيون ذهني اذيتون اڀرنديون رهن ٿيون ، ڪيترا دفعا شڪستون کائڻيون پون ٿيون ، اسان ڪيترا دفعا ڀڄي ڀورا ڀورا ٿي وياسين ، اڪيلا بيگانا ٿي وياسين ، اسان جي ٻيڙي ڪيترا دفعا ٻوڏي ٻوڏي تري پئي ، موت جي منهن ۾ وڃي ڪرياسين وري ٻاهر نڪري آياسين ، انسان هن زندگي جي ڏکي ۽ اڻاگهي سفر ۾ پوءِ به هلندي رهي ٿو وڏا بار ، وڏيون امانتو ، وڏيون ذميواريون کڻي پيو ٿو هلي ، ڪاٿي به ٿڪجي ويهي نه ٿو رهي ، هر ڏکي وقت کي امتحان سمجهي پيو ٿو قبول ڪري زماني جا ظلم ستم سهي پيو ٿو کلي هر دڳ هر موڙ تي بيهي پيو ٿو حالت جو مقابلو ڪري هر مسئلي کي ان جي حل ڏي پيو ٿو ڌڪي  ، انسان مڙس ماڻهو ٿي پيو ٿو ڪلهو ڏئي ، انسان تي جيستائين موت نه ٿو اچي ايستائين پيو ٿو محنت ، جستجو ۽ ڪوشش پيو ٿو ڪري ۽ زماني ۾ پنهنجو ڪرادر ادا پيو ٿو ڪري پنهنجي حصي جو پورهيو پيو ٿو ڪري اگر انسان همت ڪري زندگي جي ڏکي ميدان ۾ لهي پئي ته هر ميدان ماري ويندو ۽ ڪڏهن به شڪست نه کائيندو ۽ اگر انسان ۾ همت نه هوندي جوش ۽ جذبو نه هوندو ان مرد لاءِ هڪ وک تي هزار شڪستون هونديون ، هر جاءِ تي پيشماني حسرت ۽ افسوس هوندو ، اگر جئيڻو ئي آهي ته مڙس ماڻهو ٿي شان ۽ شوڪت سان جيئي اگر ماڻهو جو ارادو مضبوط هوندو ، ته دنيا ان جو ڪجهه به بگاڙي نه سگهندي ، جنهن انسان پنهنجي ڳچي مان غلامي جا لاهي ڪوڙن سهارن کي ٺڪرائي بي پرواهه ٿي پنهنجي ڪنڌ کي ان عظيم ذات آڏو جهڪائي ڇڏيو اهو ڪڏهن به ناڪام نه ٿو ٿي سگهي ، جنهن انسان پنهنجي ذات پنهنجي جند ۽ جان کي پنهنجي ذات ۽ ڏائو کي پنهنجي عشق ۽ عقل کي پنهنجي محبت ۽ پيار کي پنهنجي جوش ۽ جذبي کي پنهنجي علم ۽ دانائي کي خدائي پاڪ آڏو جهڪائي ڇڏيو اهو انسان ڪڏهن به نامراد نه ٿو ٿي سگهي ، خاک نشينن جي رسائي آسمانن تائين ضرور ٿيندي ، دنيا ۾ جيڪي به سونهن نظر اچي ٿي بلند عمارتون ، عجويا ، روڊ ، رستا ، وڻ ٽڻ ، ٻوٽا ، پوکون ، دريائن ، سمنڊرن ۾ رستا سامونڊي جهار ، هوائي جهاز ۽ هر هڪ شيءَ هر هڪ شاهڪار هر هڪ ايجاد ، تعمير ، ترقي ، ساڻنس ۽ ٽيڪنالاجي ، علم ۽ هنر سڀني ۾ الله پاڪ جي قدرت ۽ انسان جي محنت شامل آهي ، جيڪي انسان محنت نه ٿا ڪن جيڪي نوجوان همت نه ٿا ڪن دل شڪسته ۽ مايوس آهن ، زماني ۽ وقت ۽ حالت کان ناراض آهن انهن جو پنهنجو قصور آهي ڇو ته هو سوچ اهڙي منفي ٿا رکن انسان جي غيرت ، انسان جو ايمان ۽ انسان جو ضمير اهي نه ٿو گوارهه ڪري ته هو ڪنهن به معاملي ۾ ڪنهن ٻئي جو محتاج هجي ، اهو تڏهن ٿيندو انسان محنت ڪندو ، ٻن جي رحم ڪرم تي هلي ڌڪن ٿاٻن ۾ پلجي ٻين جي آسري ويٺل رهي ٻين ۾ حد کان وڌيڪ اميدون رکي اهي جئيڻ ته ناهي ، اهيا زندگي ته ناهي اهو هڪ مسلسل عذاب آهي ، جنهن ۾ اسان ڦاٿل آهيون ، جيڪڏهن هڪ پاسي اس آهي ته ٻئي پاسي ڇانو ڏي هليو وڃي ، جيڪڏهن هتان جي هوا ناسازگار آهي ته ٻي جيڪا سازگار آهي اوڏانهن هليو وڃي هڪڙو ڪم ڪنهن ڏانو جو ناهي ته اهو ڀلي نه ڪري ها پر اهو ضرور ڪري جيڪو ڏانو جو آهي ، هڪڙو رستو عزت وارو ناهي ته ٻيو رستو ضرورت عزت وارو هوندو ان تي هلي پئي ، منهنجي تمانا هڪڙي هئي ۽ ملي ٻئي شيءَ وئي ته ان کي پنهنجو نصيب سمجهي قبول ڪري جيڪي شيءَ ملي وئي ، اهو قدرت جو تحفو آهي ، اهو وٺي ڇڏجي پاڻ کي اعلي ٻين حقير ۽ عدنا نه سمجهي احترام آدميت رکي هر هڪ سچ کي حق کي مڃي هر حقيقت جو احتراف ڪري پنهنجي غلطي مڃي ، اگر طبيعت ۾ شوخي آهي ته ان ۾ نرمي ڪري غرور ۽ تڪبر ۾ اچي پنهنجو کي ڀڃي ڀورا ڀورا نه ڪري نشا پتا ڪري پنهنجي رت کي نه ساڙجي پنهنجي جان کي اوکي ڪم ۾ نه ڦاسائجي زندگي مان مايوس نه ٿجي پر اميد ٿي زندگي گذارجي ، پنهنجي خاطر نه صحيح ڪنهن ٻئي جي خاطر جئيجي پنهنجا بار لاهي وري ٻين جا بار کڻجن ، پنهنجو ذميواريون پوري ڪري وري ٻين جون کڻي اگر انتقام وٺڻو آهي ته جهالت کان وٺي ، هر هڪ کي معاف ڪري شڪواه شڪايتون ختم ڪري رسڻ ڪاوڙجڻ ڇڏي ڏئي ، گهڻو پڪو گهڻو ضدي مغرور نه ٿئجي ، ڪنهن جي اپلازن ڪنهن جي مئنٽن جو لحاظ رکجي ، نفرت ۽ عداوت ، دشمني ۽ وير نه رکجي ، شڪ شڪاجو ماحول نه هجي ٻين کي به ٻڌي ، ٻين کي تسليم ڪري پاڻ تي پاڻ ظلم نه ڪري پنهنجا رستا پاڻ تي بند نه ڪري پنهنجي ڦاهي پاڻ ٺاهي پاڻ جلاد ٿي پاڻ نه ماري هن سنسار ۾ پاڻ اڪيلو ته ناهي هن جا چاهڻ وارا کوڙ ، هن جا روئڻ وارا کوڙ هن جو انتظار ڪرڻ وارا کوڙ پوءِ انهن جو ڇا ٿيندو ، پوءِ انهن جو ڪير هوندو ، جيڪي ڌرتي سان پيار ڪندو ، جيڪو ڌرتي تي محنت ڪندو اهو خوشحال ٿيندو ، ڌرتي پنهنجا ڌڳ ڏيندي تون کي ڏس ڏيندي ، جيڪو خوشحالي جو سفر شروع ڪندو الله ان جو ساٿ ڏيندو ، ماڻهو پهرئين وک کڻي ته ان جو مالڪ ان جو رب ان تي روزي آسان ضرور ڪندو ، ۽ بند دروازن کي کوليندو ، شروعات هميشه ٿوڙي کان ٿيندي آهي ، ننڊڙي شيءَ کان شروع ڪبو ته اهو وڌي کوڙ ٿيندو ، تمام وڏي ڪاميابين جو بنياد ٿيندو ، انسان هن دنيا ۾ ڪنهن جو محتاج نه ٿئي ڪنهن جي رحم ڪرم تي نه هلي ۽ پنهنجي ڪمائي پنهنجي کائي ، ڪنهن کان ڪجهه به نه گهري ڪو ٻيو ماڻهو ان کي ڇا ڏيندو ، عزيتون ڏيندو ، طعنه ڏيندو ، دل تي ڏنب ڏيندو ٻيو ڇا بچو اٿس جو ٻيو ڇا ڏيندو ، ڪنهن مصيبت زنده ڪنهن پريشان حال ڪنهن ڏکي کي ٻيو ڇا سمجهندو ، ڇالاءِ سمجهندو پنهنجو بار پاڻ کي ئي کڻڻو پوندو ، ٻيو اسان جو بار جو کڻندو ڇا لاءِ کڻندو ، ڪرڻ واري جي مٿان سڀ چڙهي ويندا بغير ڪنهن جي سهاري جي ئي پاڻ کي اٿي بيهڻو پوندو ، بغير ڪنهن ٻئي جي سهاري جي جئيڻو پوندو .